Krajem posljednje decenije prošlog vijeka svima je bilo jasno da državna zajednica Srbije i Crne Gore nema perspektivu pogotovo sa Slobodanom Miloševićem na čelu, koji je napokon pao na današnji dan 2000. godine i tako je označen početak kraja države koja je od starta postavljena na pogrešnim osnovama.
Petooktobarski protesti širom Srbije i u centru Beograda organizovani su pošto je Izborna komisija osporila pobjedu kandidata Demokratske opozicije Srbije Vojislava Кoštunice na izborima za predsednika SR Jugoslavije, koji su održani 24. septembra 2000. godine.
Tadašnja udružena opozicija SRbije DOS zajedno je izašla na izbore 24. septembra i pobijedila, ali je Milošević pokušao da pokrade i te izbore, kao i mnoge ranije, međutim ovog puta narodu Srbije je bilo dosta i kolone automobila, kamiona, autobusa krenuli su ka Beogradu sa jasnim ciljem da poruči Milopeviću da je bilo dosta.
Od ranog jutra pristalice opozicije dolazile su u Beograd i bilo je više nego jasno da Milošević i SPS neće moći da ostanu na vlasti, koju je kao 27. izborna jedinica podržavao i nekadašnji predsjednik Crne Gore Momir Bulatović, čovjek kojem je još 1991. godine tadašnji predsjednik Srbije slomio kičmu i stavio pod svoju kontrolu.
Bulatović je bio više od 13 godina slijepi poslušnik i sluga Miloševića, tako da je stavljanje Crne Gore u službu Miloševićeve ratne politike bio njegov glavni zadatak koji je obavljao bespogovorno.
Mnogi su nakon 5. oktobra povjerovali da je opstanak zajedničke države moguć i da će Srbija i Crna Gora nastaviti ruku pod ruku, ali je crnogorski independistički pokret toliko ojačao da ni drugi Miloševićev vojnik, Milo Đukanović, više nije želio da ga zaustavi, a u njemu je vidio priliku za svoj novi imidž u Evropi.
Ipak, jaz između Srbije i Crne Gore bio je ogroman, i uzalud su bili svi pokušaji međunarodne zajednice da sačuvaju državni zajednicu republika koje su do tada bile dva oka u glavi.
Vrijeme je pokazalo da Srbija nikada Crnoj Gori nije oprostila “izdaju” 21. maja 2006. godine i da se politika Srbije prema Crnoj Gori, ali i ostalim susjedima ne mjenja bez obzira ko je na vlasti.
Jedina je razlika što se to sada ne zove velika Srbija i ne priča se, makar ne na glas, o transferzali Karlobag- Ogulin – Karlovac – Virovitica, nego se to sada “kulturnije” zove srpski svet.
