Bio je 4. jul 2008. godine i u Malagi je počinjalo Evropsko prvenstvo u vaterpolu, ali su španski mediji bili prepuni informacija o trijumfu Rafaela Nadala u finalu Vimbldona protiv Rodžera Federera. Nadal je u smiraj dana u Londonu, osvojio karijerni Grend slem i svrstao se među rijetke besmrtnike koji su osvojili sve četiri teniske supet titule. Zbog toga su svi španski mediji posvetili prvih sedam strana meču Nadal – Federer, a kako je Španija samo nekoliko dana ranije, 29. juna, trijumfovala u Beču u finalu Evropskog prvenstva u fudbalu pobijedivši Njemačku 1:0, za najavu vaterpolo prvenstva gotovo da nije bilo mjesta. Španija je bila u transu, a takva atmosfera dočekala je vaterpoliste Crne Gore na otvorenom bazenu koji se nalazio samo nekoliko desetina metara od dvorane “Martin Karpena”.
Naime, više od 5.000 gledalaca dočekalo je u prazničnoj i euforičnoj atmosferi vaterpoliste dvije selekcije, a sa tribina se orila poruka “Donde šta Montenegro” (Gdje je Crna Gora), koja je trebala da Veljku Uskokoviću i ostalim ajkulama stavi do znanja da je rival sa druge strane reprezentacija sportske supersile koja je tih godine briljirala u gotovo svim sportovima.
I počelo je čupavo, Španci su nošeni navijanjem sa tribinama počeli odlično, poveli, diktirali tempo igre, imali dva gola prednosti, a onda su izabranici petra Porobića zaigrali kako znaju i rezultat na semaforu počeo je da se mijenja. Miloš Šćepanović je spustio roletne ispred svog gola, odbrana je funkcionisala kao sat i ostvarena je pobjeda od 8:7.
Debitant na Evropskom prvenstvu je već prvog dana pokazao zube i ispostavilo se jasno stavio do znanja da je u najužem krugu favorita.
Onih 5.000 Španaca pohitalo je svojim kućama da na svojim kartama potraže tu Crnu Goru i vjerovatno kada su shvatili da su njihovi ljubimci poraženi od zemlje koja ima samo nekoliko klubova i desetina vaterpolista, nisu mogli da spavaju do kasno u noć.
A meni je još tog 3. jula, odmah po dolasku u Malagu bilo jasno da se tu dešava nešto posebno, da će se u srcu Andaluzije pisati istorija evropskog i svjetskog vaterpola. Još u najavi sam prognozirao, na sebi svojstven način jugoslovensko finale, a nadao sam se i Jugoslaviji na pobjedničkom postolju, odnosno da se ostale selekcije od limene medalje, pa nadalje poređaju kako god žele i umalo sam pogodio.
Kako je vrijeme odmicalo, iz kola u kolo, u Crnoj Gori sve više je rasla euforija, u Malagu je stizalo sve više navijača iz tog Montenegra, a na ulicama Malage raslo je i interesovanje za te simpatične momke koje sa selektorske klupe predvodi u to vrijeme vjerovatno najbolji vaterpolo trener Petar Porobić, a igrom besprijekorno diriguju Vladimir Gojković, Veljko Uskoković i Nikola Janović, koji su svaki na svoj način bili produžena ruka trenera u bazenu… Redom su padali rivali, a bilten Evropskog prvenstva bio je sve više šokiran informacijama o rekordima koje su tih dana obarale “Ajkule”… A kada je u polufinalu savladana Hrvatska sa 9:7 svima u Španiji bilo je jasno da su ispisane istorijske stranice Evropskog prvenstva pošto je Crna Gora (ne računa se prvi šampionat 1926. godine u Budimpešti, jer su tada svi debitanti) postala prva reprezentacija koja je od osnivanja tog takmičenja davne 1926. godine stigla do meča za titulu. Crna Gora je u finalu pobijedila Srbiju 6:5, a Mađarska je u meču za bronzu bila bolja od Hrvatske.
Nakon trijumfa u finalu nastala je euforija, dočekani su vaterpolisti prvo na aerodromu u Tivtu, potom su priređeni dočeci u Podgorici, Kotoru, Herceg Novom, obećavani su bazeni u enormnim količinama, tadašnji gradonačelnik Miomir Mugoša, samo u mašti, gradio je sedam bazena u Glavnom gradu, predlagana ekspanzija vaterpola na sjever, a mi ni 13 godina kasnije nemamo valjane klubove ni u Podgorici i Nikšiću, a kamoli u Bijelom Polju, Beranama i drugim gradovima Crne Gore.
